Twee maanden later...

11 juni 2019 - Singapore, Singapore

Hi allemaal,

Hopelijk zijn jullie mij niet vergeten haha. Ik ga niet meer beloven dat ik vaker ga schrijven want blijkbaar kom ik die belofte niet na..  Het zijn twee gekke maanden geweest voor mij en ik heb voor het eerst echt het verlangen om terug naar Nederland te komen (naar thuis).

Afgelopen maand hebben we te horen gekregen dat mama borstkanker heeft. Nu ik het opschrijf springen de tranen weer in mijn ogen omdat ik haar zo graag een hele dikke kus wil geven en wil zeggen dat het goedkomt. Toen papa en mama belde om het te vertellen wist ik niet wat ik moest denken, voelen of zeggen. Ik hoorde amper wat ze vertelden en heb het daarna allemaal na moeten vragen aan Faz. Erg geschrokken en vol ongeloof zaten we op bed. Ik alle rampscenario’s in mijn hoofd natuurlijk al bedacht en Faz was gelukkig een stuk positiever ingesteld. De uitslagen die volgde stelde mij gelukkig steeds meer gerust en ondertussen is mama geopereerd en wachten we de volgende uitslag af. Afwachten is blijkbaar het enige wat je kunt doen en ik ben erachter dat dat een van mijn slechtste eigenschappen is. Al zal dit voor de meeste van jullie niet onbekend zijn.. Dit zijn momenten dat je naar huis wilt, je wilt dit samen doen en niet van een afstandje meemaken. Hoewel technologie ervoor zorgt dat je elk moment van de dag contact met elkaar kunt hebben, elkaar kunt zien en een luchtzoen kunt geven, is het heel anders dan elkaar vasthouden en iemand in de ogen aan kunnen kijken. Gelukkig kom ik in Juli naar Nederland en ga ik papa en mama en Cas een flink knuffelen (en niet meer loslaten).

Dat brengt mij bij het volgende nieuwtje wat een stuk leuker is! In juli komen Faz en ik naar Nederland! Ik kom op 8 juli naar Nederland (als alles doorgaat) en Faz komt op 21 juli. Ik typ als alles doorgaat omdat ik eigenlijk een vlucht had geboekt op 15 juli maar deze graag wil wijzigen naar een weekje eerder zodat ik iets meer tijd thuis heb. Gelukkig is de klantenservice van de vliegtuigmaatschappij net zo snel als de Singaporese mensen lopen dus ik hoop het komende jaar antwoord te krijgen. Als we naar Nederland komen gaan we ook een geregistreerd partnerschap aan in de gemeente Zaltbommel! Ik ben de afgelopen maanden druk bezig geweest met het zoeken van een baan en werkgever die een werkpermit sponsoren. Helaas is dit niet gelukt en ben ik “te duur” en “te hoog opgeleid”. Met een geregistreerd partnerschap kan ik een Long Term Visit Pass aanvragen (verblijfsvergunning) en kan ik betaald krijgen voor het werk wat ik nu doe voor Cycling Without Age Singapore. We gaan natuurlijk niet alleen een geregistreerd partnerschap aan voor het visum maar natuurlijk ook omdat we ontzettend veel van elkaar houden. Och man wat een gestress was dat trouwens en wat ben ik mijn oud collega Yasemin ontzettend dankbaar dat zij dit heeft kunnen regelen. Ik had namelijk niet nagedacht/goed door gedacht over het feit dat het aanvragen van een geregistreerd partnerschap maanden kon duren (omdat Faz een buutenlander is).  We moesten allerlei documenten aanleveren, laten legaliseren door het ministerie van buitenlandse zaken in Singapore, vervolgens laten stempelen door de Nederlandse ambassade waarna de documenten op naar Zaltbommel konden. Deze zijn daar goed aangekomen en het enige wat ik nog moet doen is een leuk stukje over Faz schrijven voor die dag!

Halverwege mei is Loes langs geweest in Singapore! Voor degene die het niet weten, Loes was mijn huisgenootje vanaf het moment dat ik naar Utrecht (in Overvecht), studiegenootje en vriendin! We hebben ontzettend genoten en een heel veel gedaan. Ook voor mij nieuwe dingen zoals bijvoorbeeld de Singapore Zoo. Een ontzettend mooie, vooral grote dierentuin haha! We hebben gewandeld door de jungle van Singapore en boven de bomen gebungeld. Singapore heeft heel veel parken en jungles waar je gemakkelijk kunt wandelen en ik moet dat vaker gaan doen/ontdekken. Ook heb ik Loes getraind op de trishaw en hebben we samen een aantal ouderen van een verzorgingstehuis rondgefietst, erg bijzonder en leuk om Loes te laten zien waar ik mee bezig ben. Natuurlijk hebben we Loes ook de toeristenspots laten zien zoals Marina Bay Sands, Gardens by the Bay, Civic district, Little India, Chinatown, The Pinneacles en onze favoriete eet en drink plekjes. Ik geniet er enorm van om te laten zien hoe we hier leven en terwijl ik dat doe begin ik mij steeds meer een Singaporese burger te voelen. Loes en Faz hadden elkaar nog nooit gezien maar het leek alsof dit niet zo was. Loes sliep bij ons en dit voelde voor mij, haar en Faz gewoon vertrouwd haha. Ik was ook best ontroerd toen ze mij naderhand appte hoe fijn ze het vond om te zien hoe liefdevol Faz en ik met elkaar omgaan! Je mag altijd terugkomen Loes haha!

Zoals ik al zei ben ik dus vrijwillig aan het werk voor Cycling Without Age en ik heb het hier nog steeds ontzettend naar mijn zin. In april hebben we samen met een partner ouderen rondgefietst over de Marina Bay. Dit waren ouderen van een activity center en sommige van hen waren al 20 jaar niet op deze plek geweest. Ze herkenden het dan ook niet meer terug! Vorige week hebben we een event gehad op Orchard Road (de shopping street van Singapore). Dit was echt on-ge-lo-fe-lijk! Ik zal proberen uit te leggen hoe dit ging haha. We hadden tien trishaws, twintig ouderen, tien safety marshalls op een fiets, zes politie agenten op een motor en de minister van gezondheid die het startsein gaf. In een convoy reden we over Orchard Road during peak hour (files!) met de politie die het verkeer voor ons tegenhield. Daarna gingen we met de ouderen eten in het National Museum. Wederom een fantastische ervaringen voor de ouderen maar zeker ook voor ons! Op het moment moeten we de fietstochtjes even stil leggen. Omdat de e-trishaw waar wij op rijden niet binnen de wet en regelgeving past moeten we een uitzondering vragen om op de paden te mogen fietsen. Deze aanvraag is ander half jaar geleden al gedaan en we hebben twee weken geleden gehoord dat dit is afgekeurd. De overheid werkt hier iets anders dan wat ik gewend ben in Zaltbommel en ze doen zeker NIET wat nodig is voor hun seniors. Het is ontzettend vervelend om de ouderen te moeten vertellen dat ze een tijdje niet naar buiten kunnen op de trishaw en we hopen dan ook dat dit snel geregeld is. Je kunt hier echter niet in beroep gaan tegen een dergelijke beslissing (slimme overheid) dus we zullen andere manieren moeten vinden om tegen dit besluit in te gaan. Gelukkig zijn alle medewerkers, vrijwilligers en belangrijke mensen van de nursing homes erg behulpzaam en wilt iedereen dat we zo snel mogelijk weer kunnen fietsen!

Ik kom steeds meer te weten over de overheid hier en het is lang niet allemaal positief. Het roept allemaal vragen op en wanneer je vraagt Why? Kan niemand daar een antwoord op geven. Wellicht dat jullie het gehoord hebben maar ze zijn bezig met een zogeheten Fake News Law. Dat wil zeggen dat de overheid eerst moet verifiëren of nieuws wel echt waar is.  Er is een hoop ophef over deze nieuwe wet en de reactie van de overheid: The proposed law is not a political tool for the ruling party to wield power, said Home Affairs and Law Minister K. Shanmugam, but is about shaping the kind of society that Singapore should be. De slager die zijn eigen vlees keurt! Er komen dit jaar verkiezingen aan (als het goed is) en ministers doen er alles aan om stemmen voor zich te winnen. Bij ons in de buurt worden bijvoorbeeld zonnepanelen op de daken geplaatst (volgens Faz betekent dit niet dat de energie bill omlaag gaat), speeltuinen worden vernieuwd en liften opgeknapt. Ik heb een serie gekeken over de armoede in Singapore en ben hier zo ontzettend van geschrokken. Ook dan besef je dat we het in Nederland echt ontzettend goed hebben met een overheid als vangnet voor diegene die het nodig hebben. De serie heet don’t call u spoor en kun je hier kijken: https://www.youtube.com/watch?v=Wf6tQcGBpM8. Wanneer je mensen vraagt naar het functioneren van de overheid blijft iedereen vrij oppervlakkig en heb ik het idee dat ze niet het achterste van hun tong laten zien. Waarom dit zo is, ook dit ben ik aan het ontdekken. Ik merk het bij mijzelf al, ik durf het namelijk amper te zeggen maar het lijkt een beetje op een dictatuur. Mijn politieke ontdekkingstocht wordt vervolgd. Ik heb gevraagd of ik kans zou maken op het presidentschap in Singapore maar helaas dat moet ik aan mij voorbij laten gaan geloof ik.

De afgelopen maand is het natuurlijk Ramadan geweest! Dit betekent een maand lang vasten van zonsopgang tot zonsondergang. De dagen zijn korter hier dus de zon kwam op rond 6 uur en ging onder rond 7 uur. Ik heb geprobeerd een paar keer mee te doen, dus opstaan om 5 uur om wat te eten en om 7 uur het vasten breken. Men wat was dit lastig! Als je een dag niks te doen hebt en gewoon thuis op de bank kan hangen ging het wel. Maar als je gewoon moet werken en buiten bent (met 35 graden) is het wat mij betreft bijna niet te doen. Vooral het niet mogen drinken met deze hitte is absurd. Ik heb echt ontzettend veel respect voor mensen die het lukt! Er was een hoop te doen in Singapore. Geylang is een buurt in Singapore wat vroeger de Maleise kampung (villlage) was waar nu een grote foodmarkt was. Ik heb nog nooit zoveel eettentjes en mensen bij elkaar gezien. Het was er te druk om het leuk te vinden dus we zijn niet heel vaak geweest haha. We hebben een paar keer het vasten gebroken met familie en vrienden. Iedereen zit dan minstens 20 minuten van te voren aan tafel te wachten tot het gebed en ze mogen eten en drinken. We zijn ook een dag naar Maleisie geweest. Daar zijn ze een stuk strikter en wordt het groter gevierd. Winkels gingen een uur dicht en bij de foodmarket waar wij waren nam iedereen zijn mat mee om vervolgens met zijn allen te picknicken. Ik vond het vooral erg lastig met al dat lekkere eten voor je en het niet mogen eten. Aan het einde van de maand vieren ze Hari Raya! Iedere familie is gekleed in traditionele kledij de Baju Kurung in dezelfde kleur. Faz zijn moeder had de kleur grijs gekozen (niet helemaal mijn kleur maar ach) dus we moesten allemaal in grijs. Tijdens deze dag (hier een national holiday) bezoek je familie. Voor ons betekende dit naar Faz zijn ouders. Hier waren we eerst met het gezin, we aten wat en vervolgens vraag je aan de oudste (ouders) om vergiffenis voor het afgelopen jaar. Voor veel mensen is dit een erg emotioneel moment en aangezien Faz mij niet helemaal had voorbereid op wat er ging komen, was ik nogal verrast. Ik vond het ook wel erg mooi om te zien.  Aangezien de oma van Faz bij zijn ouders woont, kwam alle familie langs hun huis. Met alle familie bedoel ik ook echt alle familie! Ik denk niet dat de familie groter is dan mijn familie maar het huis is een stuk kleiner. Mensen zaten op de grond, op het balkon of in de keuken bij te kletsen en vooral te eten. Eten is een erg belangrijk ding deze dag namelijk! Toen iedereen ’s avonds weg was dacht ik dat ook wij naar huis gingen maar nee. Het is namelijk gebruikelijk om iedereen die naar jou is geweest ook te bezoeken in hun huis én daar natuurlijk te eten. We moesten dus nog een aantal familie bezoekjes doen. Het was een drukke maar ook bijzondere en gezellige dag. Ik denk dat ik nu toch echt alle familie heb gezien. Je kunt het een beetje vergelijken met kerst, minus de alcohol haha.

Oh ik kan nog wel een miljoen dingen opschrijven merk ik haha maar het is hier etenstijd en ik heb best wel honger. Morgen komt Margo aan in Singapore en gaan we haar ophalen van het vliegveld! Ontzettend veel zin om haar te zien!

Hele dikke kus vanuit Singapore van mij!

Foto’s