Ben ik weer!

I am so sorry. Het was de bedoeling om juist meer te gaan schrijven en niet minder… Ik zal jullie niet weer beloven dat ik meer ga schrijven en het uiteindelijk niet doen dus ik laat het bij zo vaak mogelijk. Het is alweer een tijdje geleden en ik begin steeds meer in te burgeren hier in Singapore.

Ik eindigde mijn vorige vlog met het zoeken naar een baan en solliciteren. Ik heb ondertussen een meeloopdag gehad op de Melbourne Specialist International School. Het was ontzettend leuk en leerzaam. De kinderen op deze school hebben zowel lichamelijke als verstandelijke beperkingen en variëren in leeftijd van 3 tot 21 jaar. Ik mocht in elke klas een half uurtje meekijken en helpen. Het verbaasde mij dat de kinderen niet verlegen waren en mij meenamen in wat ze aan het leren waren. Ik volgde een les Engels (wat mij deed beseffen dat ik toch echt beter woordjes had moeten leren op de middelbare school), een dansles, al knutselend de B leren schrijven en een life skill les. Naderhand sprak ik met de directeur en de principal, beide wilde mij graag aan boord hebben. Later bleek echter dat het voor hen de kostbaar is om mij in te huren. Gezien mijn diploma’s en buitenlandse afkomst moeten zij mij volgens het ministery of manpower een minimum salaris betalen wat ze zich niet kunnen veroorloven. Compleet logisch maar het frustreert mij wel een beetje, hoe hoger je opleiding hoe lastiger het is om een baan te vinden voor buitenlanders in Singapore. Natuurlijk speelt ook mee dat de sociale sector niet de meest rijke sector is. Maar ach, ik geef niet op en ben nog steeds aan het solliciteren, mailen, netwerken en alles wat daarbij komt kijken.

Ondertussen ben ik vrijwillig aan het helpen bij Cycling Without Age. Jullie hebben vast mijn foto’s op de trishaw gezien haha. Ik vind het fantastisch!! Ik zal nog even kort vertellen wat zij doen. CWA is een charity organisatie die ouderen op de trishaw meenemen voor een ritje door bijvoorbeeld het park. Als vrijwilliger (pilot) probeer ik zoveel mogelijk ritjes te maken en ouderen mee naar buiten te nemen. De ouderen leren mij ontzettend veel over hoe Singapore was, hoe het nu is en hoe is het om “oud” te worden in dit land. Ik ben aan het proberen bij verschillende locaties te fietsen om zo de ouderen en het land te leren kennen. Ik merk al gauw dat er een ontzettend groot verschil zit tussen de verschillende locaties. Er zijn nursery homes waar de ouderen wonen maar ook day activity centers waar de ouderen heengaan voor activiteiten maar nog op zichzelf wonen. Hoewel de centra van elkaar verschillen, verschillen de ouderen nauwelijks. Ze glimlachen allemaal zodra ze mij en de trishaw zien en willen meteen vertrekken. Ze klimmen op de fiets voordat ik de kans krijg te gaan zitten. Hoewel het mij ontzettend goed doet te zien dat de ouderen het zo fijn vinden om naar buiten te gaan op de trishaw, ontroert het mij ook vaak. Meerdere malen vertellen de ouderen dat ze eenzaam zijn, familie komt hen alleen ophalen wanneer er een big event is zoals een trouwerij in de familie, ze zijn alleen, zitten de hele dag binnen en geven aan niet terug te willen zodra ze de nursery home weer zien.

Vandaag ben ik aanwezig geweest bij een bruiloft van twee ouderen.  De bruidegom woont al 11 jaar in een nursery home en zijn bruid woont nog op zichzelf. Ze vertelde mij erg trots dat ze een jongere man aan de haak had geslagen, haha daar kon ik nog wat van leren! Hij zat al 10 jaar in een rolstoel maar voor haar en de bruiloft heeft hij weer opnieuw leren lopen en dat was te zien hij heeft alles gelopen! Na de ceremonie, ontzettend lieve woorden van zijn medebewoners, de overheerlijke indische lunch namen we het nieuwe echtpaar mee voor een ritje door het park naar de tempel. Dit was een onvergetelijke ervaring met een mix van culturen en leeftijden waar iedereen ontzettend vrolijk en liefdevol was (we hebben alleen een traantje weggepinkt hoor!). De slogan die dag was: old love, new life. We hopen de twee gauw te zien voor een trishaw ritje bij het day activity center in Queenstown!

Naast ouderen rondfietsen op de trishaw ben ik ook (vrijwillig) aan het werk voor hen.  Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, gaan ze een project starten waarbij ze jongeren trainen tot pilot. Het fietsen heeft namelijk niet alleen een positieve invloed op het welbevinden van de ouderen maar ook op de jongeren. Zo ontwikkelen ze meer empathie voor ouderen en leren ze wat het is om ouder te worden. Met het creëren van intergenerationele relaties kunnen we bouwen aan een civil society! Civil society nooit gedacht dat ik na mijn studie deze term nog een keer zou gebruiken, Micha de Winter zou trots zijn haha. De jongeren zijn drop outs van school en volgen een programma genaamd ELEVATE. Binnen dit programma volgen ze allerlei cursussen waaronder dus Cycling Without Age. Door voor hen te werken, kom ik op de meest interessante plekken. Zo waren we laatst bijvoorbeeld in Sentosa waar we werden rondgereden op een golfkarretje door een bekend motorcrosser, Pablo nog iets.. Ik moet nog steeds werken aan het leren onthouden van namen in plaats van zo erg te focussen op het zeggen van mijn eigen naam. Hij reed ons langs de meest prachtige dure huizen in Singapore, waaronder die van Jackie Chan! Ook deden we mee aan het zogeheten Car Free Weekend. Dit is een weekend waarin op sommige plekken in Singapore de wegen worden afgesloten voor auto’s. De naam zegt het uiteraard al.. We hebben ijsjes uitgedeeld in ruil voor een donatie. Na die dag kon ik de zin free icecream niet meer uit mijn mond krijgen. Op zondag konden mensen komen om een trishaw ritje te maken, we reden door het business center in Singapore wat fantastisch was zonder auto’s! Ik heb mijn ogen uitgekeken en heel wat mensen op de fiets gehad. Ik merk dat ik het ontzettend leuk vind om te doen alsook het ergens deel van uitmaken. Ik leer zoveel nieuwe mensen, plekken en Singaporese gewoontes kennen. Zoals bijvoorbeeld de uitdrukking “can lah”. Alles hier eindigt met can lah. Zelfs tijdens de meest serieuze afspraken of een auntie van 92 jaar gebruikt deze term. Ik blijf elke keer een beetje lachen wanneer ik het weer hoor maar zo geïntegreerd als ik probeer te zijn/ben, zeg ook ik het!

Naast al dat harde werken doe ik ook een hoop andere leuke dingen. Begin maart hadden Faz en ik een bruiloft van een van zijn beste vrienden. Faz was de bestmen dus we mochten de hele dag aanwezig zijn en de bruiloft van dichtbij meemaken. Het was een so called traditional malay wedding. Het begon met de ceremonie waarna de bruid en de bruidegom op een soort altaar gaan zitten en er de hele dag door foto’s gemaakt worden. Vrienden en familie komen langs voor de foto, feliciteren het bruidspaar en gaan dan genieten van het buffet. Eten is en blijft een van de meest belangrijke dingen hier en daar kan ik mij uiteraard goed in vinden. Nee, ik ben de rijst nog steeds niet beu ik geniet er nog elke dag van haha. Terwijl ik dit typ, hoor ik mijn ouders zeggen: wacht maar Pam dat komt nog wel, ook de rijst gaat je vervelen. Het bruidspaar wisselt een paar keer van outfits en aan het eind vindt er natuurlijk een fotoshoot plaats. Het was erg bijzonder om mee te maken. Ik was niet de enige die het bijzonder vond, achteraf hoorde ik dat meerdere mensen hadden gevraagd wat die “bole” (buitenlander) op de wedding deed. Het klinkt nu erg negatief maar men vind het erg bijzonder en interessant op een positieve manier. Ik voel mij nog steeds erg welkom door en bij iedereen.

Faz en ik gaan er samen ook nog steeds vaak op uit. Elk weekend proberen we nieuwe fancy eettentjes uit zoals halal pizza (erg lekker!!), bijzondere sushi en stone bbq’en op een boot in Clarky. We gaan uit met zijn vrienden in Holland Village. Overdag struinen we door de stad op Orchard road of zoeken we een mall voor verkoeling. Hoewel Singapore niet heel groot is, wordt er veel georganiseerd in de weekenden en is er nog genoeg te ontdekken voor mij maar ook voor Faz haha.

Ook heb ik mijn eerste bezoekers gehad!! Allereerst was mijn buurvrouw Marijke aan het rondreizen in zuid-oost Azië en was zij een weekend in Singapore. We hebben heerlijk de toerist uitgehangen door een hop on hop off bus tour te doen maar zijn ook naar de minder toeristische plekjes geweest voor een prachtig uitzicht of een drankje. Ook heb ik kunnen laten zien waar wij wonen, waar we eten en onze boodschappen doen. Iemand van thuis thuis zien, is vreemd maar het voelde ook ontzettend vertrouwd. Het zorgde er wel voor dat het gemis naar thuis, familie en vrienden groter werd. Gelukkig, stonden mijn ouders twee weken later op het vliegveld in Singapore.

Dankzij whatsapp, facetime en alle andere social media is het vrij gemakkelijk om met elkaar in contact te blijven en te horen hoe het met iedereen gaat. Hoewel dit erg fijn is en ik het ontzettend leuk vind om met iedereen te kletsen, is het toch echt veel prettiger om iemand vast te kunnen houden en in real life te kletsen. Toen mijn ouders arriveerde op het vliegveld was het zo fijn om ze vast te kunnen houden en een hele dikke kus te geven. Dan besef je weer even hoe erg je mensen mist! Maar goed, voor ik een emotioneel verhaal ga schrijven over hoe geweldig jullie allemaal zijn en hoe erg ik jullie mis, lets talk leuke dingen haha.

Het begon met uitpakken van cadeautjes: lees vooral veel kaas en drop haha! Ik geniet nu elke dag van mijn boterhammetje met lekker veel plakken kaas! Ik denk ik verplicht iedereen die langskomt om kaas mee te nemen. Ik ben niet de enige die het lekker vind, Faz kan zo een blok opeten haha. 

De week dat mijn ouders hier waren, is voorbij gevlogen en we hebben erg veel gedaan. Het was 30 jaar geleden dat zij in Singapore zijn geweest en ze herkenden dus ook bijna niks meer. In de foto’s een kleine sfeer impressie van wat we allemaal hebben gedaan. We hebben rondgelopen door de stad, de malls op orchard road, we zijn marina bay sands op geweest waar we hebben genoten van het uitzicht en een drankje, we hebben de botanic gardens gezien op het heetst van de dag, gegeten bij Lau Pa Sat (saté straat), gefietst langs de east coast, geborreld in de arab buurt, een ander uitzicht gezien vanaf de Pinacles en natuurlijk Faz zijn ouders ontmoet! Faz en ik waren erg zenuwachtig haha, het is nogal wat je ouders die je schoonouders ontmoeten en denk ook aan de culturele verschillen haha! Het was vooral erg bijzonder om mijn ouders te laten zien hoe en waar wij nu wonen. Hoewel het de andere kant van de wereld is, voelde het ontzettend vertrouwd om hen hier om mij heen te hebben. Ik zou het helemaal niet erg hebben gevonden als ze wat langer waren gebleven haha.

Met zijn drieën zijn we een paar dagen naar Langkawi geweest, een eiland in Maleisië. We zaten in een huis met een prachtig uitzicht over de zee. Een van die views waar je uren, dagen naar kunt kijken en niet gaan vervelen. We zijn met een autootje het eiland rondgereden en hebben een paar prachtige strandjes bezocht. Een dag zijn we een boottocht wezen maken, langs de mangrove, het voeren van de roofvogels (wauw wat een mooi gezicht was dat!), zwemmen in de zee aan een privé strandje en het uitzicht over alle eilanden. Langkawi bestaat namelijk uit als ik mij niet vergis 90 eilandjes. Elke avond heerlijk seafood gegeten en genoten van de zonsondergang met een Tiger biertje!

Alle uitroeptekens en woorden laten wel zien dat ik heel erg heb genoten deze week haha, ik geloof dat ik dat niet nog een keer hoef te benadrukken. Ik geniet nog steeds van alles hier en ik leer steeds meer over de mensen en het land. Nog steeds niet van plan om terug te komen dus haha. Een hele dikke kus en knuffel vanuit Singapore.