Twee jaar later!

Hi allemaal!!

Op veler verzoek ga ik maar weer eens beginnen aan een blog! Heb geprobeerd te vloggen maar niet helemaal mijn ding. Ik haat het on mijn eigen stem via de video te horen en mijn camera geeft een verkeerd beeld van de werkelijkheid (vind ik) haha. Dus deze blog, pff waar zal ik beginnen... 

Leuk nieuws! Faz en ik zijn verhuisd! Zoals de meeste van jullie weten, woonden we in het appartement van een vriend van Faz, Khai. Tijdje geleden heeft Faz zijn eigen flatje gekocht en verhuurden we dat om geld te sparen voor de verbouwing. Het appartement was oud en vies dus verbouwing was nodig. Eindelijk in April begonnen ze met de verbouwing! Je hebt hier ontzettend veel renovation companies dus eentje kiezen was het eerste obstakel. Ze komen naar je appartement, geven je een quotation en dan ja moet jij kiezen. We hebben gekozen voor Uncle Teo, een oudere man die al meer dan 50 jaar in het vak zat en die werd aangeraden door een van de chauffeurs voor onze trishaws (via mijn werk). Klein probleempje, Uncle Teo spreekt alleen Chinees! Een taal die Faz en ik allebei niet spreken (helaas). Gelukkig was daar zijn kleinzoon die diende als vertaler! De verbouwing ging ontzettend snel en binnen 6 weken konden we verhuizen! Oke de verbouwing ging snel maar het uitkiezen van de materialen, kleuren en meubels ging natuurlijk niet al te vlot. Jullie vinden mij wellicht eigenwijs maar geloof mij, die man van mij doet er nog een schepje bovenop. Zo ontstonden er veel discussies terwijl we eigenlijk allebei hetzelfde wilden en natuurlijk cultuur verschillen die naar boven kwamen. Een klein voorbeeld. Faz: alle muren in de keuken moeten tegels hebben? Pam: Why? Faz: Als je kookt komen er spetters op de muren? Pam: Hoe kook jij? Faz: Heel veel olie en hoog vuur. Pam: Ja duhu natuurlijk krijg je dan spetters maar niet meters verderop right? Conclusie: tegels achter het fornuis en de kastjes en de rest van de muren gewoon verf! Zo hebben jullie een beetje een idee hoe die gesprekken/discussies verliepen. Ikea was een van mijn favoriete winkels maar je begrijpt dat is nu niet meer! Uiteindelijk zijn we allebei ontzettend blij met het resultaat (ik zal wat foto's toevoegen) en voelt het echt als thuis! Vaak zitten we op de bank (cadeau van pap en mam: BEDANKT!), kijken we elkaar aan en zeggen we: we hebben echt een fijn thuis gecreeerd!

Voor degene die de foto's eerder hebben bekeken dan deze blog te lezen: JA Faz en ik zijn aan het fietsen. Corona hobby waarvan ik hoop dat die langer blijft hangen dan de pandemic. In Nederland liep Faz liever een uur dan dat hij 10 minuten zou moeten fietsen maar change of mind! We proberen elke week samen te fietsen en ontdekken zo samen nieuwe plekken in Singapore. Meestal fietsen we naar een leuk restaurant of cafe dus ja we fietsen om te eten en drinken. Prima motivatie als je het mij vraagt want het eten hier is zo lekker!

Een andere (corona) hobby is dat ik aziatisch (maleis) ben gaan leren koken. Faz zijn moeder is een kok geweest voor hotels en hawker centers dus hij is nogal verwend als het om eten gaat. Mijn uitdaging: haar recepten kopieren en net zo lekker leren koken! Ik kreeg de smaak te pakken en maakte lekkere rendang, ayam kicap, lemak chili padi, mee soto, kip/viscurry en ga zo maar door! Naar de lokale markt in de vroege ochtend en 's avonds achter het fornuis, samen met Faz natuurlijk zo'n feminist ben ik wel. Ik ben nog steeds de enige 'angmoh' (buitenlander) op de lokale 'wet market' en heb geleerd dat dat nogal eens in mijn voordeel werkt. De groentemevrouw geeft mij korting en gratis kruiden en de verkoopsters helpen mij met vertalen van ingedrienten en het verbeteren van mijn recepten. 

Aangezien de corona hier nog steeds aanwezig is, (lees: gemiddeld 5 nieuwe besmettingen per dag) zijn er nog steeds bepaalde restricties. Vanaf Maandag wordt het iets beter: we mogen weer met 5 mensen uiteten en tegen het einde van de maand met 8 personen samen komen MITS die allemaal gevaccineerd zijn. Ik was vandaag wezen lunchen met een vriendinnetje en als we gevaccineerd waren, kregen we een gratis koffie! Als ik de berichten moet geloven, is hier nu 37% van de bevolking gevaccineerd en daar ben ik er een van! Als ik de berichten van omringende landen in Zuid -Oost Azie lees, ben ik blij dat we in Singapore wonen. Genoeg vaccins en ze zijn erg snel en effectief in het vaccineren. In de aanpak van de hele pandemie gaat het er hier vrij streng aan toe. Zo moeten we bijvoorbeeld allemaal een token of trace together app gebruiken om in te checken in winkels, sportcentra en restaurants. Als je dan op dezelfde plek bent geweest als iemand die besmet is met Corona krijg je een bericht en moet je je laten testen. Uiteraard overkwam mij dat en samen met nog honderd anderen stond ik in de rij voor een swab test. We werken ook nog steeds van huis uit en moeten overal een masker dragen. Zo kan ik nog wel even doorgaan met alle regels die we hier hebben (gehad). De ene keer ben ik er helemaal klaar mee en vind ik het allemaal grote onzin! De andere keer ben ik dankbaar dat Singapore het zo aanpakt en daardoor het virus minder snel verspreidt. Natuurlijk hoop ik dat alles snel beter wordt zodat ik zo snel mogelijk naar Nederland kan om familie en vrienden te knuffelen want ik mis jullie ontzettend!! 

Work from home as default dus ik heb maar een bureautje en een goede stoel neergezet voor alle zoom/google/microsoft meetings. Mijn microfoon staat nog steeds vaak op mute als ik begin te praten en ik moet mij meer bewust zijn van mijn gezichtsuidrukkingen. Op werk is er dus een hoop veranderd. De charity waar ik voor werk  (Cycling Without Age Singapore) brengt senioren en personen met een beperking naar buiten door middel van een trishaw ride. De trishaw werd hier vroeger gebruikt als een van de belangrijkste vervoersmiddelen. Mede door alle restricties zijn uitjes voor ouderen die normaliter naar actviteiten centra gaan of in een verzorgingstehuis wonen niet mogelijk. Om precies te zijn, ouderen in verzorgings tehuizen zijn niet buiten het tehuis geweest sinds Februari 2020 (1.5jaar!)!! Dat is toch wel een van de meest verschrikkelijke regel... Doordat mensen zo lang binnen hebben gezeten zijn er steeds meer organisaties die het belang inzien van mentaal welbevinden in plaats van te focussen op fysieke gezondheid. Dit is ontzettend leuk om te zien maar ook lastig omdat ze hier eerder denken in 'can not' in plaats van yes let's try. Tijd voor mij om aan mijn overtuigingstechnieken te werken en die cultureel een beetje aan te passen! Ondertussen ben ik gepromoveerd to Programme Manager (Go Pam!) en leer ik elke dag een beetje meer! One day word ik wellicht toch nog president, in Singapore of Nederland?

We zijn op werk ook een fundraiser gestart: Cycle for Good! Samen met collega's en vrienden ga ik een "round island" fietsen, een rondje in/om Singapore (zo'n 120km) en probeer hiermee geld op te halen zodat we in de toekomst nog meer mensen blij kunnen maken met een trishaw ride! Normaliter vraag ik niet graag om steun maar mede door de pandemie zijn we een hoop fonds misgelopen en worden er minder donaties gedaan. Mocht je dus nog een euro op de spaarrekening hebben staan, doneren mag altijd! Je kunt mijn pagina hier vinden: https://cycleforgood.sg/participant!S00021VD. Faz gaat ook meedoen maar heb natuurlijk liever dat jullie mij supporten haha!

Meest belangrijke is dat ik hier nog steeds ontzettend gelukkig ben met Faz maar ook met Singapore. Zoals al eerder gezegd, natuuuurlijk mis ik jullie, de vier seizoen, de bitterballen, biertjes op het terras, fietsen naar de stad en ga zo maar door. Dus laten we hopen dat we ellkaar snel weer kunnen zien! Ik hoop dat het met jullie ook allemaal goed gaat! Eigenlijk zou ik jullie ook moeten vragen een blog te starten zodat ik ook up to date blijf van wat er daar allemaal gebeurd! Dus bij deze, start een blog, dat is leuk they say! 

Hele dikke knuffel vanuit Singapore en tot snel!

Pam